Sojusz dla zdrowia: integracja cywilno-wojskowa i medycyna taktyczna filarami odporności państwa

Dzięki integracji innowacyjnych technologii, ujednoliconych standardów szkoleniowych oraz nowoczesnego podejścia do przywództwa powstaje spójna architektura krajowego systemu bezpieczeństwa medycznego. Jej celem jest nie tylko zwiększenie przeżywalności osób poszkodowanych, ale także wzmocnienie odporności instytucji państwa na sytuacje kryzysowe. Opracowanie koncentruje się na średnioterminowej strategii zwiększania interoperacyjności personelu medycznego, kierowanej do liderów ochrony zdrowia i ekspertów medycyny taktycznej - pisze gen. broni prof. dr hab. n. med. Grzegorz Gielerak, dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego – Państwowego Instytutu Badawczego w Warszawie.

Ramy strategiczne integracji cywilno‑wojskowej w zabezpieczeniu medycznym

W czasie realnego ryzyka dla suwerenności i stabilności państwa Wojskowy Instytut Medyczny – Państwowy Instytut Badawczy (WIM‑PIB), uczestnicząc w zabezpieczeniu medycznym operacji „Bezpieczne Podlasie”, zainicjował opracowanie dwóch uzupełniających się projektów mających na celu zwiększenie odporności systemu ochrony zdrowia poprzez doskonalenie przygotowania personelu medycznego do działania w warunkach kryzysu i wojny. Pierwszym etapem był pilotaż integracji zasobów cywilno-wojskowych w zakresie zabezpieczenia medycznego, prowadzony we współpracy ze szpitalem w Hajnówce; kolejnym – ogólnopolska inicjatywa utworzenia KCD‑MEDTAC i sieci regionalnych ośrodków szkoleniowych, będąca kontynuacją rozwiązań testowanych w pilotażu.

Niniejsza analiza porównuje podejścia do szkolenia personelu w obu projektach, uwzględniając ich powiązania czasowe, logiczne i procesowe – przy założeniu, że doświadczenia z Hajnówki staną się elementem podstawy programowej systemowego rozwiązania, jakim będzie KCD‑MEDTAC. Jednocześnie potwierdza, że oba przedsięwzięcia – od etapu pilotażu po ogólnokrajowe wdrożenie – są ze sobą komplementarne, generując realny efekt synergii nie tylko na poziomie planowania i alokacji zasobów, lecz przede wszystkim dzięki przełamaniu silosowego, resortowego modelu zarządzania na rzecz zintegrowanego podejścia międzyinstytucjonalnego.

Rekomendowana strategia redefiniuje sposób postrzegania bezpieczeństwa państwa jako rezultat zintegrowanego zarządzania zasobami cywilnymi i wojskowymi, które – poprzez ograniczenie redundancji kompetencyjnej, usprawnienie procesów decyzyjnych oraz racjonalną alokację zasobów – sprzyja budowie spójnego, odpornego na kryzysy systemu ochrony zdrowia, w którym wszystkie komponenty, od zaplecza technicznego po personel, działają wspólnie na rzecz ochrony życia i zdrowia obywateli.

Pilotaż „Hajnówka” – wnioski operacyjne i organizacyjne

Celem projektu jest opracowanie koncepcji zintegrowanego systemu zabezpieczenia medycznego, opartego na współpracy cywilno-wojskowej. Założono w niej połączenie zasobów wojskowej służby zdrowia z cywilnymi placówkami medycznymi, ujednolicenie procedur oraz doskonalenie wyszkolenia personelu, co docelowo ma zwiększyć skuteczność opieki nad poszkodowanymi w sytuacjach kryzysowych, w tym także w warunkach konfliktu zbrojnego. Kluczowym elementem pilotażu jest SPZOZ w Hajnówce – szpital o strategicznym znaczeniu w regionie, który jako pierwszy został włączony do tworzonej sieci systemu bezpieczeństwa medycznego państwa.

Integralną częścią przedsięwzięcia jest również przygotowanie personelu medycznego – zarówno wojskowego, jak i cywilnego – do operowania w środowisku konfliktu zbrojnego. W fazie koncepcyjnej opracowano szczegółowy plan szkoleń personelu szpitala i jednostek współpracujących. Program obejmuje zajęcia teoretyczne i praktyczne z zakresu medycyny pola walki, ewakuacji medycznej oraz opieki nad poszkodowanymi w warunkach działań operacyjnych, a także szkolenia kadry zarządzającej w zakresie koordynacji działań w sytuacjach kryzysowych.

Kulminacyjnym elementem szkolenia w Hajnówce będą ćwiczenia symulacyjne z udziałem personelu wojskowego i cywilnego, których scenariusze obejmą medycynę pola walki, przedszpitalne zabezpieczenie rannych, ewakuację i segregację poszkodowanych (triage) oraz zarządzanie zdarzeniami masowymi.

W ramach planowanych działań szkoleniowych personel cywilny będzie miał możliwość praktycznego zapoznania się ze specyfiką pracy w warunkach operacyjnych oraz nawiązania efektywnej współpracy z wojskowymi zespołami medycznymi. Treningi pozwolą wypracować wspólny język operacyjny obu środowisk, co przełoży się na skrócenie czasu reakcji na zagrożenia i zwiększenie skuteczności działań. Doświadczenia ze szkoleń pilotażowych umożliwią wczesne wykrycie luk kompetencyjnych i proceduralnych, a opinie uczestników będą stanowić cenne źródło wiedzy wykorzystywane w doskonaleniu opracowywanych standardów.

Architektura KCD-MEDTAC – od pilotażu do implementacji ogólnokrajowej

Drugi projekt zakłada utworzenie ogólnokrajowego systemu szkolenia w dziedzinie medycyny taktycznej, co ma ujednolicić i podnieść kompetencje personelu medycznego w reagowaniu na urazy typowe dla pola walki oraz zdarzenia masowe. KCD-MEDTAC ma opracowywać standardy szkoleniowe, programy kursów – od podstawowych po instruktorskie, oraz koordynować certyfikację według jednolitych kryteriów w całym kraju. Docelowo centrum będzie pełnić rolę lidera sieci ośrodków regionalnych wyposażonych w nowoczesną infrastrukturę symulacyjną, zapewniając równomierny dostęp do zaawansowanych szkoleń we wszystkich województwach.

System szkoleniowy KCD-MEDTAC został oparty na centralnie projektowanych programach nauczania, łączących teorię z intensywną praktyką. Zajęcia teoretyczne przygotowywane przez ekspertów, obejmą m.in. najnowsze protokoły postępowania w warunkach taktycznych, zasady ratownictwa w zdarzeniach masowych, aspekty psychologiczne stresu bojowego oraz zarządzanie zespołami medycznymi w sytuacjach kryzysowych. Materiały będą udostępniane kursantom w formie skryptów, e-learningu lub innych materiałów online przed rozpoczęciem części praktycznej, co pozwoli ujednolicić poziom wiedzy podstawowej wśród uczestników.

Szkolenia praktyczne będą prowadzone zarówno w centralnym ośrodku KCD-MEDTAC w WIM-PIB, jak i w akredytowanych ośrodkach regionalnych, przez certyfikowaną kadrę instruktorską. Ćwiczenia będą prowadzone w warunkach realistycznie symulujących pole walki, z wykorzystaniem zaawansowanych symulatorów urazów, fantomów i sprzętu wojskowego, obejmując scenariusze zranień, tamowania masywnych krwotoków, udrażniania dróg oddechowych, segregacji poszkodowanych oraz ewakuacji rannych.

Istotnym elementem szkoleń będzie tzw. zgrywanie służb, czyli wspólne ćwiczenia różnych podmiotów: personelu szpitalnego, ratowników systemu państwowego ratownictwa medycznego oraz służb mundurowych – zarówno wojskowych, jak i formacji takich jak Policja czy Państwowa Straż Pożarna. Treningi umożliwią kursantom naukę interdyscyplinarnej współpracy w warunkach operacyjnych, odzwierciedlając realia sytuacji kryzysowych, które wymagają skoordynowanego działania wielu służb.

Program KCD-MEDTAC zakłada wielopoziomowy system kursów i certyfikacji, dostosowany do różnych ról personelu medycznego. Organizowane będą: kursy podstawowe z medycyny taktycznej dla szerokiego grona pracowników ochrony zdrowia – skoncentrowane na podstawowych procedurach ratujących życie na polu walki; kursy zaawansowane dla lekarzy i ratowników z rozszerzonymi kompetencjami – obejmujące m.in. chirurgię polową, podejmowanie decyzji medyczno-taktycznych czy zarządzanie zespołem w sytuacjach strat masowych; oraz kursy instruktorskie, przygotowujące wybraną kadrę do roli trenerów. Po ukończeniu szkolenia uczestnicy przystąpią do egzaminu teoretycznego i praktycznego, a uzyskane wyniki zostaną wprowadzone do centralnej bazy danych KCD-MEDTAC. Scentralizowany system ewidencji i ewaluacji umożliwi bieżące monitorowanie jakości szkoleń – instruktorzy i koordynatorzy będą mogli analizować wyniki egzaminów, opinie uczestników oraz raporty z kursów, co pozwoli sprawnie identyfikować obszary wymagające poprawy i aktualizować programy szkoleniowe.

Szkolenia będą prowadzone w sposób ciągły i cykliczny, z uwzględnieniem kursów przypominających, które pozwolą utrzymać wysoki poziom kompetencji w dłuższej perspektywie. Całość programu będzie corocznie aktualizowana i ostatecznie zatwierdzana przez międzyresortowy Komitet Sterujący KCD-MEDTAC w oparciu o najnowsze standardy medyczne i wyniki badań naukowych, co zapewni jego nowoczesność i adekwatność (ryc. 1).

Realizacja obu projektów została zaplanowana w sposób sekwencyjny, z założeniem, że pilotaż przeprowadzony w Hajnówce posłuży jako praktyczny fundament oraz źródło wiedzy i doświadczeń niezbędnych do zaprojektowania i wdrożenia ogólnopolskiego systemu szkoleniowego KCD-MEDTAC.

Chronologicznie, działania w Hajnówce rozpoczęły się dziewięć miesięcy przed uruchomieniem projektu ogólnopolskiego. Już na etapie formułowania założeń pilotażu zakładano, że jednym z jego rezultatów będzie przygotowanie koncepcji krajowego systemu doskonalenia kadr medycznych w zakresie medycyny taktycznej. Innymi słowy, projekt w Hajnówce od początku pełnił funkcję poligonu doświadczalnego, który miał dostarczyć wiedzy niezbędnej do zaprojektowania KCD-MEDTAC.

Po ukończeniu kluczowych szkoleń, ćwiczeń i wstępnego audytu funkcjonowania placówki, WIM-PIB dokona analizy wyników, wskaże trudności oraz luki kompetencyjne, a także pozyska opinie uczestników. Na tej podstawie zostaną opracowane rekomendacje i wymagania programowe dla systemu ogólnopolskiego – zostaną określone niezbędne moduły i tematy szkoleniowe, potrzeby sprzętowe oraz obszary wymagające ujednolicenia standardów.

Spójność między projektami przejawi się m.in. w tym, że już w końcowej fazie pilotażu zostanie zidentyfikowana konieczność utworzenia wspólnych ścieżek kształcenia i certyfikacji dla wojskowego i cywilnego personelu medycznego, co w praktyce zapowie powstanie instytucji takiej jak KCD-MEDTAC. W kolejnym etapie, po określeniu wymagań i przygotowaniu wstępnego zarysu programu, rozpocznie się realizacja właściwego projektu – utworzenie KCD-MEDTAC jako drugiego, wdrożeniowego etapu całej inicjatywy, opartego na wnioskach i doświadczeniach zgromadzonych podczas pilotażu.

Oba omawiane programy zostały zaprojektowane tak, aby wzajemnie się uzupełniać pod względem zakresu i osiąganych rezultatów. Projekt integracji cywilno-wojskowej w Hajnówce koncentruje się na aspektach strukturalnych i proceduralnych zabezpieczenia medycznego, jak współdziałanie instytucji, infrastruktura, łączność, logistyka, przy okazji kładąc podwaliny pod wspólne szkolenia rodzaju MASCAL. Z kolei projekt KCD-MEDTAC koncentruje się na rozwijaniu zasobów ludzkich, tj. wiedzy i umiejętnościach personelu medycznego, w ramach reguł organizacyjnych częściowo wypracowanych w pilotażu.

Można zatem stwierdzić, że pierwszy projekt będzie wzmacniać system, tworząc warunki do skutecznej współpracy cywilno-wojskowej, natomiast drugi skupi się na rozwijaniu kompetencji personelu, przygotowując go do działania w zintegrowanym środowisku – razem stworzą spójne i kompleksowe podejście do zwiększania gotowości w zakresie bezpieczeństwa medycznego państwa.

Zależność między projektami będzie miała charakter etapowy: najpierw zostanie zrealizowana faza pilotażowa w Hajnówce, obejmująca diagnozę potrzeb, opracowanie wstępnych rozwiązań oraz przygotowanie prototypowych szkoleń; następnie rozpocznie się faza wdrożeniowa w ramach KCD-MEDTAC, polegająca na instytucjonalizacji i upowszechnieniu programu szkoleniowego na poziomie krajowym. Projekt pilotażowy ograniczy ryzyko niepowodzenia ogólnopolskiego wdrożenia, dostarczając cennych danych i doświadczeń, które posłużą jako fundament do budowy systemu KCD-MEDTAC (ryc. 2).

Inicjatywa realizowana w Hajnówce przynosi natychmiastowe korzyści na poziomie lokalnym – niemal natychmiast po zakończeniu szkoleń pilotażowych konkretna placówka oraz zaangażowane służby dysponują przeszkolonym personelem i usprawnionymi procedurami, gotowymi do wdrożenia w sytuacji kryzysowej. Projekt wzmacnia tym samym bezpieczeństwo regionalne w krótkiej perspektywie czasowej, umożliwiając jednocześnie bezpośredni transfer zdobytych doświadczeń do innych placówek, w tym również kluczowych dla zapewnienia bezpieczeństwa medycznego w ramach programu „Tarcza Wschód”.

Z kolei KCD-MEDTAC ma charakter długofalowy – jego utworzenie i rozwój potrwają około dwóch lat, jednak efektem będzie trwały, ogólnokrajowy system: zapewniający ciągłość szkoleń, spójny system certyfikacji oraz bieżącą aktualizację wiedzy. Projekt pilotażowy uzupełnia więc projekt ogólnokrajowy również w wymiarze czasowym – dostarcza rozwiązań przejściowych oraz praktycznych doświadczeń, zanim system krajowy zacznie działać w pełnym zakresie.

W kolejnym etapie, po uruchomieniu KCD-MEDTAC, doświadczenia z dalszych edycji szkoleń będą wykorzystywane do systematycznego doskonalenia procedur i standardów w sieci zintegrowanych placówek – w tym również tych rozwijanych w ramach pilotażu. Powstanie w ten sposób mechanizm ciągłego sprzężenia zwrotnego: pilotaż dostarcza dane i rozwiązania do systemu szkoleń, a system szkoleń generuje usprawnienia w operacyjnym modelu współpracy cywilno-wojskowej.

Warto podkreślić, że obszary nieuwzględnione w pełni przez jeden projekt są skutecznie adresowane przez drugi. Projekt integracyjny zidentyfikował potrzebę ujednolicenia procedur i kwalifikacji personelu – w tym opracowania wspólnych kursów i ścieżek certyfikacji dla medyków wojskowych i cywilnych – jednak nie dysponował narzędziami do wdrożenia tych rozwiązań na szeroką skalę. Funkcję tę przejmie KCD-MEDTAC, odpowiedzialny za organizację szkoleń oraz formalną certyfikację kompetencji. Z drugiej strony, KCD-MEDTAC – mimo koncentracji na szkoleniach – nie rozwiąże samodzielnie kwestii strukturalnych, takich jak integracja systemów teleinformatycznych między wojskiem a cywilnymi podmiotami leczniczymi czy zawieranie formalnych porozumień międzyresortowych. Zadania te pozostają w gestii projektu realizowanego w Hajnówce.

Oba przedsięwzięcia doskonale się uzupełniają, tworząc kompleksowe rozwiązanie: pierwsze skupia się na dopracowaniu infrastruktury, procedur i struktur organizacyjnych, natomiast drugie zapewnia profesjonalne szkolenie i certyfikację personelu zgodnie z obowiązującymi standardami. Tylko połączenie wszystkich kluczowych elementów zapewni realną gotowość operacyjną – nawet najlepiej przeszkolony personel nie będzie w pełni skuteczny bez planów ewakuacji, zaopatrzenia, odpowiedniego wyposażenia i sprawnej łączności, podobnie jak dopracowane procedury pozostaną jedynie teorią, jeśli zabraknie ludzi zdolnych do ich praktycznego wdrożenia.

Technologia i odporność personelu jako akceleratory jakości

Podejście szkoleniowe w projekcie realizowanym w Hajnówce będzie miało charakter lokalnego pilotażu – skoncentruje się na jednym szpitalu i jego otoczeniu, służąc testowaniu koncepcji współpracy cywilno-wojskowej oraz prowadzeniu szkoleń w ograniczonej skali. Z kolei KCD-MEDTAC od początku jest projektowany jako system ogólnokrajowy, z centralną strukturą i siecią oddziałów regionalnych, obejmujący swoim zasięgiem cały kraj. W rezultacie w Hajnówce szkoleniem zostanie objęta stosunkowo niewielka grupa – pracownicy szpitala, lokalne służby oraz cywilne i wojskowe zespoły medyczne – natomiast KCD-MEDTAC docelowo będzie szkolić tysiące uczestników z różnych instytucji w skali ogólnopolskiej.

W projekcie integracyjnym głównym celem szkolenia będzie przygotowanie cywilnego personelu medycznego do współpracy z wojskiem oraz do działania w warunkach zbliżonych do pola walki. Celem projektu będzie szybkie podniesienie gotowości strategicznego szpitala w Hajnówce na wypadek kryzysu – poprzez wdrożenie nowych procedur oraz trening oparty na realistycznych scenariuszach.

Z kolei projekt KCD-MEDTAC będzie miał charakter systemowy i zakładać będzie opracowanie spójnego programu edukacji taktycznej dla personelu medycznego w całym kraju, tak aby każdy uczestnik – niezależnie od tego, czy będzie lekarzem, pielęgniarką czy ratownikiem – zdobył kompetencje niezbędne do działania w warunkach konfliktu zbrojnego. Innymi słowy, pierwszy projekt skupi się na identyfikacji i walidacji potrzeb szkoleniowych oraz doraźnym przeszkoleniu personelu w środowisku pilotażowym, natomiast drugi – na instytucjonalizacji procesu szkolenia i jego standaryzacji w skali kraju.

Szkolenia realizowane w Hajnówce będą w dużej mierze oparte na ćwiczeniach symulacyjnych i warsztatach praktycznych prowadzonych na miejscu, z uwzględnieniem lokalnych uwarunkowań – takich jak dostosowanie infrastruktury szpitala do potrzeb zabezpieczenia medycznego na wypadek wojny oraz testowanie łańcuchów logistycznych, w tym ewakuacji medycznej. Program szkoleniowy będzie tworzony ad hoc – na bieżąco, w trakcie realizacji projektu, w oparciu o aktualne doświadczenia i obserwacje. Eksperci WIM-PIB będą opracowywać konspekty i scenariusze ćwiczeń w trybie pilotażowym, z możliwością ich modyfikacji w odpowiedzi na pojawiające się problemy i potrzeby uczestników.

Tymczasem KCD-MEDTAC zostanie zorganizowany w oparciu o modułową, centralnie koordynowaną strukturę szkoleniową. Jeszcze przed rozpoczęciem zajęć zostanie opracowany spójny program nauczania, oparty na najlepszych praktykach i obowiązujących standardach. W procesie dydaktycznym będą wykorzystywane nowoczesne narzędzia, takie jak platformy e-learningowe, zaawansowane symulatory oraz formalny system certyfikacji. Podczas gdy w Hajnówce ćwiczenia będą realizowane z udziałem konkretnego zespołu szpitalnego, w warunkach dostosowanych do lokalnych realiów, szkolenia w ramach KCD-MEDTAC będą prowadzone w wyspecjalizowanych centrach symulacji, według ujednoliconych scenariuszy.

Podejście do szkolenia w Hajnówce będzie miało charakter punktowy i testowy, koncentrując się na szybkim przygotowaniu konkretnego personelu i zbieraniu doświadczeń, podczas gdy KCD-MEDTAC zakłada systemowe wdrożenie i rozwój trwałego modelu edukacji w zakresie medycyny taktycznej, obejmującego wszystkich potencjalnych uczestników systemu opieki zdrowotnej.

W projekcie pilotażowym program szkolenia będzie dostosowywany do realiów konkretnej placówki, z uwzględnieniem m.in. lokalnych procedur i struktury organizacyjnej SPZOZ, a wprowadzane rozwiązania będzie można na bieżąco korygować na podstawie informacji zwrotnej od uczestników. Z kolei KCD-MEDTAC będzie bazować na standaryzacji – wszyscy uczestnicy w kraju będą realizować jednolity program kursu, co zapewni spójny poziom wyszkolenia. Ewentualne zmiany będą wprowadzane centralnie, na podstawie analizy danych z wielu edycji szkoleń i egzaminów, co oznacza, że podejście pilotażowe będzie cechować się większą elastycznością i możliwością eksperymentowania, podczas gdy system ogólnopolski zostanie oparty na jednolitości i powtarzalności procesu kształcenia.

W Hajnówce szkolenia zostaną skierowane przede wszystkim do personelu jednego szpitala oraz współpracujących z nim służb – lokalnych zespołów ratownictwa medycznego i personelu jednostek wojskowych, co wprawdzie ograniczy zasięg, ale pozwoli na przeprowadzenie intensywnego, praktycznego treningu dostosowanego do potrzeb konkretnej załogi. W przypadku KCD-MEDTAC zostaną przewidziane znacznie szersze grupy docelowe – personel medyczny całego systemu ochrony zdrowia i służb mundurowych, od ratowników cywilnych i wojskowych, przez lekarzy różnych specjalności, po instruktorów akademickich. Program szkoleniowy będzie więc musiał uwzględniać zróżnicowane potrzeby tych grup, oferując kursy na różnych poziomach zaawansowania. Tym samym, o ile projekt pilotażowy będzie mógł pominąć niektóre zaawansowane zagadnienia, nieistotne z perspektywy małego powiatowego szpitala, o tyle projekt ogólnopolski obejmie pełne spektrum tematów – od treści podstawowych, przeznaczonych dla wszystkich uczestników, po specjalistyczne moduły dedykowane ekspertom.

Ewaluacja, metryki jakości i interoperacyjność międzyresortowa

Połączenie rezultatów obu inicjatyw wygeneruje wyraźny efekt synergii dla krajowego systemu zabezpieczenia medycznego. Dzięki pilotażowi, już na etapie uruchamiania KCD-MEDTAC będzie dostępne solidne zaplecze praktycznych doświadczeń oraz wstępnie zintegrowana sieć współpracy między służbami cywilnymi a wojskowymi. Zgromadzona wiedza zostanie włączona do programów szkoleniowych centrum – KCD-MEDTAC wykorzysta doświadczenia WIM-PIB w zakresie integracji rozwiązań cywilno-wojskowych przy tworzeniu ogólnokrajowej platformy wymiany wiedzy. W efekcie wdrażanie systemu będzie przebiegać sprawniej, a absolwenci kursów medycyny taktycznej zostaną przygotowani do reagowania w scenariuszach uznanych za kluczowe podczas fazy pilotażowej.

Synergia ta uwidoczni się również w sytuacjach rzeczywistych zagrożeń. W przypadku zdarzenia masowego lub konfliktu zbrojnego szpitale włączone do systemu – zgodnie z koncepcją opracowaną w projekcie pilotażowym – będą dysponować personelem

przeszkolonym według jednolitych standardów KCD-MEDTAC. Połączenie zintegrowanych struktur organizacyjnych z jednolicie wyszkolonymi kadrami przełoży się na lepszą koordynację i wyższą skuteczność działań, niż miałoby to miejsce w przypadku funkcjonowania tych elementów oddzielnie.

Planowane w ramach obu projektów ćwiczenia MASCAL z udziałem partnerów cywilnych i wojskowych będą stanowić praktyczny test wypracowanej synergii – umożliwią ocenę, czy procedury opracowane w pilotażu oraz umiejętności zdobyte podczas szkoleń tworzą spójny i skuteczny system reagowania. Zakłada się, że poziom przygotowania personelu medycznego do działania w warunkach zdarzeń masowych i konfliktów zbrojnych znacząco wzrośnie dzięki dwutorowemu podejściu, łączącemu działania pilotażowe i systemowe. Już sama standaryzacja terminologii i algorytmów postępowania – obejmująca m.in. wdrożenie standardów NATO, takich jak STANAG 2546 w ramach pilotażu, oraz protokołów TCCC w programie KCD-MEDTAC – zapewni, że wszystkie zaangażowane służby będą posługiwać się wspólnym językiem operacyjnym w sytuacjach kryzysowych.

Z perspektywy komplementarności, efekt synergii można obrazowo przedstawić w sposób następujący: projekt Hajnówka „dostarczy paliwa”, a KCD-MEDTAC „odpali silnik” – dopiero ich współdziałanie pozwoli osiągnąć „prędkość”, czyli poziom gotowości operacyjnej, którego żaden z projektów nie byłby w stanie zapewnić samodzielnie.

Rezultatem końcowym będzie spójny, wielowarstwowy system doskonalenia wiedzy z zakresu medycyny taktycznej w Polsce, obejmujący zarówno komponent operacyjno-organizacyjny, jak i personalno-szkoleniowy, który wzmocni odporność państwa na zagrożenia, przygotowując instytucje i personel do skutecznego, skoordynowanego reagowania w sytuacjach kryzysowych.

Autor: gen. broni prof. dr hab. n. med. Grzegorz Gielerak, dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego – Państwowego Instytutu Badawczego w Warszawie