Kolejna rosyjska improwizowana wyrzutnia rakiet. Zmierza do Kurska

Zauważona na zestawie niskopodwoziowym wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet powstała podobnie jak poprzednie tego typu konstrukcje. Na stropie kadłuba transportera opancerzonego MT-LB posadowiono wyrzutnię rakiet, tym razem pochodącą z kołowego Grada-1. Dotychczas nie widziano takiego połączenia, co może wskazywać na to, że jest to konstrukcja improwizowana, powstała w którymś z warsztatów wojskowych. Wyrzutnie mogły pochodzić z uszkodzonego Grada-1 lub były w jednej ze składnic wojskowych. W ten sposób Rosjaanie stworzyli gąsienicową odmianę Grada o możliwości rażenia celów na dystansie około 15 km.

Co ciekawe, nie są to jedyne „wynalazki” jakie są przerzucane do walki z ukraińskimi oddziałami. Wśród nich można wymienić znany już zestaw przeciwlotniczy wykorzystujący armaty przeciwlotnicze ZU-23-2 z pokryciami maskującymi. Ciekawszym pojazdem jest jednak ten powstały poprzez montaż na MT-LB armaty przeciwpancernej MT-12 Rapira, których zarówno po stronie rosyjskiej (jak i ukraińskiej) powstało od początku inwazji kilka egzemplarzy. Pełnią one funkcję dział samobieżnych, przypominających ideą powstania niemieckie Mardery z czasów II Wojny Światowej.

9P138 Grad-1 to samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet kal. 122 mm wdrożona na uzbrojenie wojsk ZSRR w 1974 roku. Jest to lżejsza odmiana systemu BM-21 Grad, przeznaczona dla oddziałów artylerii rakietowej dla szczebla pułku. Odznacza się ona użyciem innego podwozia w postaci samochodu ciężarowego Ził-131, a nie Urala-375D. Dodatkowo ma mniejszą liczbę wyrzutni rurowych/prowadnic względem standardowego Grada, wynoszącą 36 sztuk (w BM-21 to 40 sztuk). Co więcej, w tej wersji stosowane są z reguły inne typy efektorów, posiadające ten sam kaliber jednak mniejszą donośność określaną na 15 km (a nie 20 km). Mniejszą donośność pocisku rekompensuje większa głowica bojowa. Czas odpalenia pełnej salwy 36 pocisków wynosi 18 sekund.

MT-LB to radziecki pływający transporter opancerzony opracowany w latach 60. XX wieku. Z początku był wykorzystywany jako ciągnik artyleryjski dla armaty przeciwpancernej T-12 kal. 100 mm, służył także do przewożenia jej obsługi oraz amunicji. Z czasem został on wykorzystany w roli transportera opancerzonego, który powstał w przeszło 50 tys. egzemplarzy, m.in. na licencji w Bułgarii i Polsce. PRL dostarczyła od kilku do kilkunastu tysięcy egzemplarzy do ZSRR. Jednostkę napędową MT-LB stanowi ośmiocylindrowy silnik wysokoprężny JaMZ 238 o mocy 240 KM, zaś w pojazdach produkcji HSW to sześciocylindrowy SW 680 (także o mocy 240 KM).

Pozwala to na osiąganie przez MT-LB prędkości maksymalnej 61 km/h po drodze utwardzonej, 30 km/h w terenie oraz 4-5 km/h podczas pokonywania przeszkód wodnych pływaniem. Załogę transportera stanowią dwie osoby, zaś desant może wynosić do 11 żołnierzy. Uzbrojenie pojazdu w roli transportera piechoty stanowił uniwersalny karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm umiejscowiony w małej wieży po prawej stronie wozu.