Panzerfausty-3 także w rękach armii ukraińskiej

Panzerfaust 3 został zaprojektowany przez firmę Dynamit Nobel pod koniec zimnej wojny na potrzeby armii Republiki Federalnej Niemiec a do użytku w Bundeswehrze trafił po raz pierwszy w 1992 roku. Broń ta jest więc względnie nowoczesna i zgodnie z oficjalnymi informacjami można za jej pomocą przebić stal pancerną o grubości 400-900 mm w zależności od wersji. Kaliber wyrzutni to 60 mm, a pocisku rakietowego – 110 mm.

Granatniki są chwalone jako urządzenia celne. To broń jednorazowego użytku, ale po odpaleniu można odzyskać z niej mechanizm spustowy i celownik. Kilka dni po rosyjskiej agresji na Ukrainę 400 egzemplarzy tych granatników chciały przekazać jej Niderlandy, jednak nie zgodziło się na to państwo, które sprzedało im tą broń, czyli Niemcy. Później stanowisko Berlina uległo zmianie. Zgoda na przekazanie niderlandzkiej broni została wydana, a same Niemcy przekazały Ukraińcom kolejny tysiąc.

Istnieją trzy podstawowe wersje Panzerfausta 3 z głowicami kumulacyjnymi: Panzerfaust 3 o przebijalności 700 mm, Panzerfaust 3-T z głowicą tandemową o przebijalności 700 mm za pancerzem reaktywnym oraz Panzerfaust 3 IT-600 ze zwiększoną zdolnością penetrowania pancerzy reaktywnych II generacji w rodzaju rosyjskiego Kontakt-5. Istnieje również pocisk Bunkerfaust, przeznaczony do zwalczania umocnień, siły żywej i lekkich pojazdów.

Wcześniej informowaliśmy o pojawieniu się w rękach ukraińskich przeciwpancernej broni produkowanej w państwach skandynawskich - kolejnych NLAW, AT-4 i M72 LAW.