Tani pocisk dla Ukrainy. I nie tylko

Wojna trwająca na Ukrainie pokazała, że do osiągnięcia sukcesu nie koniecznie potrzebna jest broń o wyśrubowanych parametrach technicznych. Wiążą się one bowiem z wysokimi kosztami wytworzenia i ograniczonym wolumenem produkcji, który jest niższy niż wymaga tego konflikt pełnoskalowy. Broń tej klasy może być wykorzystywana szansami, przeciwko wyjątkowo wartościowym celom, ale nie wypełnia wszystkich potrzeb. Potrzebne jest także uzbrojenie dostępne „na co dzień”, w dużej liczbie, czyli relatywnie tanie i mało skomplikowane, a jednocześnie spełniające pewne zadowalające minimum parametrów technicznych. Najlepszym przykładem są tutaj stosowane przez obydwie strony bomby szybujące. Rosjanie stosują bomby FAB o różnych wagomiarach z nakładanymi zestawami UMPK zamieniającymi je w broń precyzyjną, a przede wszystkim umożliwiającymi atakowanie celów zza własnych linii, nawet z odległości 50 km. Ukraińcy tymczasem wykorzystują francuskie bomby szybujące Hammer oraz amerykańskie JDAM-ER i Small Diameter Bomb (SDB) o zasięgu około 70 km.

Program ERAM wynika z chęci stworzenia czegoś pośredniego pomiędzy kosztownymi i zaawansowanymi technicznie pociskami manewrującymi, takimi jak Storm Shadow/SCALP-EG, a bombami szybującymi. Założenia mówią o broni, która miałaby cechować się zasięgiem około 380 km, a zatem mniejszą w porównaniu do takich pocisków jak Taurus (ponad 500 km zasięgu), JASSM-ER (około 1000 km) czy Storm Shadow (około 450 km) i podobnym do pierwotnej wersji pocisków JASSM.

Jednocześnie ma to być broń precyzyjna umożliwiająca rażenie rosyjskiego zaplecza spoza własnych linii przy niewielkim tylko narażeniu przenoszących ją samolotów. Zakładana prędkość ma być nie mniejsza niż 0,6 Macha (735 km/h), a zatem chodzi o pocisk poddźwiękowy. Co w przypadku pocisku manewrującego jest normalne. Precyzja uderzenia ma być nie gorsza niż CEP 10 metrów (co najmniej połowa pocisków ma trafiać w obrębie okręgu o promieniu 10 m). Wynik ten ma być osiągany także w przypadku zakłócania przez przeciwnika działania systemu lokalizacji GPS, a także w warunkach silnego przeciwdziałania elektromagnetycznego.

Chyba najciekawszym założeniem jest jednak zakładana skala produkcji pocisków. Obecnie mówi się o wymaganej zdolności do wyprodukowania tysiąca pocisków w ciągu dwóch lat a zatem średnio 42 egzemplarzy miesięczni, a także o możliwości rozpoczęcia produkcji seryjnej w krótkim czasie.

ERAM nie będzie więc jakąś zaawansowaną bronią opartą o nowatorskie wyrafinowane rozwiązania, ale czymś co powstanie na bazie rozwiązań istniejących. Przy jego tworzeniu najważniejszymi czynnikami branymi pod uwagę będą: koszt-efekt, a także (a może jeszcze bardziej) czas.

W tej sytuacji wydaje się, że rozwiązaniem może być np. połączenie istniejącej bomby szybującej z silnikiem rakietowym, który umożliwi radykalne zwiększenie jej zasięgu.

Warto dodać, że przy tworzeniu ERAM nie chodzi tylko o stworzenie broni dla Ukrainy, ale także oręża, który zasili magazyny amunicyjne Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników. Doświadczenia z wykorzystania nowego pocisku przez Ukrainę na pewno pomogą to nowe rozwiązanie dopracować.