Rosjanie testują prototypową artylerię z czasów ZSRR

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

O planach powrotu do programu stworzenia nowego systemu artyleryjskiego opartego o podwozie bojowego wozu piechoty BMP-3 rosyjska agencja informacyjna RIA Novosti poinformowała późną wiosną tego roku. Jak widać po poniższym nagraniu, pojazd otrzymał dodatkowe oprzyrządowanie na wieży wskazujące, że mamy do czynienia najpewniej z nowym pojazdem. Oznacza to, że rosyjskie zakłady KurganMaszZawod działają w celu opracowania zmodernizowanego względem pierwowzoru systemu artyleryjskiego, bądź działa szturmowego jak niektórzy określają 2S18 Pat-S. Oprócz tego według poniższego wpisu rosyjskie zakłady KurganMaszZawod mają obecnie wyposażać jednostki rosyjskiej artylerii w systemy kal. 120 mm oparte także o podwozie BMP-3, zatem możemy przypuszczać że wdrożono do służby samobieżny armatomoździerz 2S42 Lotos.

Warto tutaj jednak wskazać na doświadczenia choćby rosyjskiego WDW, które ukazują potrzebę posiadania tego typu systemów artyleryjskich o większych zdolnościach rażenia od dotychczas używanych samobieżnych moździerzy 2S9 Nona-S kal. 120 mm. Uzbrojenie BMD-4M w postaci armatowyrzutni 2A70 kal. 100 mm nie było wystarczającym rozwiązaniem do niszczenia pozycji umocnionych, a sam pojazd nie posiada na tyle odpornego pancerza, aby czołowo wytrzymywać ostrzał ze środków przeciwpancernych piechoty. Konieczne zatem dla Rosjan byłoby wdrożenie dedykowanego dla formacji wojsk powietrznodesantowych systemu artyleryjskiego kal. 152 mm, aby znacząco zwiększyć jej zdolności w kwestii niszczenia np. pozycji umocnionych. Wdrożenie 2S18 oraz 2S42 pozwoliłoby rosyjskich jednostkom WDW na zwiększenie zasięgu oraz skuteczności prowadzonego ognia.

2S18 Pat-S to radziecki gąsienicowy system artyleryjski opracowany dla wojsk powietrznodesantowych (WDW) pod koniec istnienia ZSRR. Przewidywano, ze miał on docelowo po części zastąpić artylerię opartą o amunicję kal. 122 mm w postaci holowanych D-30 oraz samobieżnych 2S1 Goździk. Uzbrojenie główne stanowiła armatohaubica 2A61 Pat-B o donośności ok. 17-18 km, mogąca strzelać amunicją tożsamą z tą używaną przez ciągnione haubice D-1, MŁ-20 czy D-20. Szybkostrzelność systemu miała wynosić 8 strzałów na minutę. Nowy system wieżowy wraz z uzbrojeniem głównym postanowiono tymczasowo osadzić na podwoziu niewdrożonego ostatecznie samobieżnego moździerza 2S31 Wena (bazującego na BMP-3). Pojazd na podwoziu przejściowym miał ważyć około 19 ton. Załoga miała być chroniona jedynie przed odłamkami pocisków artyleryjskich oraz standardową amunicją strzelecką. Projekt pozostał w fazie prototypu z racji na upadek ZSRR i masowe cięcia i zamrażanie projektów wojskowych w nowo powstałej Federacji Rosyjskiej.