Rosja szykuje parady zwycięstwa. Moskwa przyćmiona?

Ostatnie lata w kwestii parad wojskowych organizowanych w Rosji z okazji dnia zwycięstwa cechują się dość słabą prezentacją sprzętu w Moskwie, za to dość dużym urozmaiceniem (jak na braki uzbrojenia w armii) w mniejszych miastach jak np. Jekaterynburg. Zapewne spowodowane to jest chęcią większego oddziaływania propagandowego na mniejsze ośrodki miejskie w celu m.in. umacniania przekazu silnej władzy oraz poszukiwaniu rekruta do wojska. Niedawno opublikowane zostały materiały z przygotowań do tegorocznych obchodów w Jekaterynburgu, które ukazują naprawdę duże jak na obecną sytuację rosyjskiej armii zróżnicowanie sprzętu wojskowego.

Jak widzimy na powyższym nagraniu, w paradzie wojskowej udział wezmą czołgi T-90M,T-80BWM oraz T-72B3M. Te na filmie nie posiadają charakterystycznych dla frontu modyfikacji, jednak na zdjęciach poniżej już są one umieszczone na pojazdach. Czy na 9 maja pojawią się w takiej konfiguracji? Możliwe, chociaż na pewno ograniczy to ich manewrowość. Oprócz nich pokazane zostaną bojowe wozy piechoty BMP-3, które widoczne były wyłącznie z modyfikacjami wojennymi. Jeżeli chodzi o artylerię, to pokazano jej całkiem sporo jak na poprzednie obchody 9 maja. Na filmie widoczne są ciągnione działa przeciwpancerne MT-12 Rapira, armatohaubice 2A36 Hiacynt-B, zaś na zdjęciu pokazana została także samobieżna 2S19M2 Msta-S z modyfikacjami wojennymi.

W przypadku wieloprowadnicowych wyrzutni rakiet pokazane zostały jej dwa typy, czyli Tornado-G (unowocześniony BM-21 Grad) oraz Tornado-S (zmodernizowany BM-30 Smiercz). Za drugą z wymienionych konstrukcji widzimy pojazd transportujący amunicję do niej. Co ciekawe, na filmie znalazły się bardzo rzadkie w rosyjskiej armii samobieżne moździerze 2S23 Nona-SWK, których to na stanie mają co najwyżej 32 egzemplarze. Oprócz tego na wideo widzimy wyrzutnie pocisków Iskander, pojazdy dowodzenia i łączności, samochody ciężarowe, wozy ewakuacji medycznej oraz różnego typy pojazdy specjalistyczne. Tym samym parada szykuje się bardzo bogata pod kątem sprzętu, który może niedługo po jej zakończeniu zmienić swoją lokalizację na tę bliżej frontu.

T-90M to najnowsza wersja rosyjskiego czołgu podstawowego T-90, która powstała w Biurze Konstrukcyjnym Budowy Maszyn Ciężkich (KBTM) w wyniku pracy rozwojowej o kryptonimie „Proryw-3”. Poprawie uległy obszary takie jak siła ognia, ochrona oraz mobilność. Większość T-90M czołgów ma powstawać w wyniku modernizacji obecnie eksploatowanych T-90 oraz T-90A. Mniejsza część jest produkowana od podstaw.

Dotychczasowe uzbrojenie główne wymieniono na zmodernizowaną armatę gładkolufową 2A46M-5 kal. 125 mm wraz z nowym systemem kierowania ogniem, a na stropie wieży umieszczono zdalnie sterowany moduł uzbrojenia z karabinem maszynowym. Opancerzenie zostało wzmocnione poprzez montaż modułów wybuchowego pancerza reaktywnego Relikt na kadłubie i wieży oraz pancerza prętowego z tyłu. T-90M ma również nową, spawaną wieżę o zmienionej konstrukcji. Zainstalowano także nowy silnik wysokoprężny W-92S2F o mocy 1130 KM z automatyczną przekładnią oraz dodatkowym agregatem prądotwórczym (APU).

T-80BWM to najnowsza wersja czołgów z rodziny T-80. Pojazd wdrożono do Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej zaledwie kilka lat temu. Bazą do modernizacji są starsze wozy w wariancie T-80BW. Podniesienie do nowego standardu ma na celu zwiększenie zdolności bojowych w trzech podstawowych kategoriach: siłę ognia, ochronie oraz mobilności. Nacisk położono także na zwiększenie świadomości sytuacyjnej załogi.

Przewidziano montaż następujących podzespołów: nowego wybuchowego pancerza reaktywnego Relikt, wielokanałowego celownika działonowego Sosna-U, zmodyfikowanego zapasowego celownika działonowego 1P67, nowego przyrządu obserwacyjnego kierowcy TWN-5/TWN-5M, systemu ochrony załogi PKUZ-1Ak, a także nowego systemu gaśniczego i łączności. Oprócz tego czołg otrzymał wzmocnioną jednostkę napędową o mocy 1250 KM, która zrekompensowała wzrost masy w wyniku dołożenia dodatkowego opancerzenia, a przy tym zwiększyła prędkość maksymalną na biegu wstecznym z 12 do 20 km/h.

T-72B3M to najnowsza modernizacja czołgów T-72 znajdujących się w rosyjskiej armii, opracowana jako wariant rozwojowy modelu T-72B3. Uzbrojenie główne pozostało to samo i stanowi je gładkolufowa armata 2A46M-5 kal. 125 mm mogąca strzelać w tej wersji zmodernizowanymi przeciwpancernymi pociskami kierowanymi 9K119M Refleks-M. Sprzężony z armatą pozostaje uniwersalny karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm. Na stropie wieży umieszczony został wielkokalibrowy karabin maszynowy NSWT kal. 12,7 mm.

Lepszą ochronę załodze mają zapewniać dodatkowe moduły pancerza reaktywnego Relikt, umieszczone na bokach kadłuba oraz wieży. Początkowo stosowano ich montaż w „miękkich” modułach wykonanych z zasobników materiałowych, ale po doświadczeniach na Ukrainie zrezygnowano z tego pomysłu. Oprócz tego przedział silnikowy został osłonięty pancerzem prętowym. Jednostka napędowa pozostała identyczna z wersją T-72B3 i jest nią silnik wysokoprężny W-92S2F o mocy 1130 KM.

BMP-3 to gąsienicowy bojowy wóz piechoty, który miał całkowicie zastąpić starsze BMP-1 i BMP-2. Pojazd wprowadzono na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1990 r., lecz upadek ZSRR sprawił, że nie wszedł do służby w tak dużych liczbach jak poprzednicy. Uzbrojenie główne stanowi gwintowana armatowyrzutnia 2A70 kal. 100 mm. W karuzeli automatu ładowania znajdują się 22 naboje, zaś łączny zapas amunicji wynosi 40 sztuk. Z armaty można prowadzić ogień zarówno klasycznymi pociskami odłamkowo-burzącymi (ZUOF-17/19), jak i przeciwpancernymi pociskami kierowanymi rodziny 9M117 Bastion, 9M117M Kan i 9M117M1 Arkan. Te drugie są zdolne do przebicia ekwiwalentu 550-750 mm jednorodnej stali pancernej osłoniętej pancerzem reaktywnym. Umożliwia to eliminację starszego typu czołgów podstawowych w przypadku trafienia w przednią część wozu.

Szybkostrzelność praktyczna przy strzelaniu amunicją konwencjonalną wynosi 10 strzałów na minutę. Armatowyrzutnia 2A70 jest sprzężona z armatą automatyczną 2A72 kal. 30 mm i uniwersalnym karabinem maszynowym PKT kal. 7,62 mm. Kolejne dwa kaemy umieszczono z przodu kadłuba. Załogę stanowią trzy osoby, zaś desant wynosi do siedmiu żołnierzy. Są chronieni przez pancerz o grubości do 35 mm (przód kadłuba). Jednostkę napędową stanowi silnik UTD-29M o mocy 500 KM, który umożliwia na rozpędzenie ważącego 18,7 tony pojazdu do 72 km/h na lądzie oraz do 10 km/h podczas pokonywania przeszkód wodnych metodą pływania.

2S19 Msta-S to rosyjska samobieżna armatohaubica kal. 152 mm, opracowana w latach 80. XX wieku jako następca systemów 2S3 Akacja i 2S5 Hiacynt. Główne uzbrojenie stanowi armatohaubica 2A64 z lufą o długości 47 kalibrów, umieszczona w obrotowej wieży osadzonej na podwoziu gąsienicowym. Do samoobrony służy wielkokalibrowy karabin maszynowy NSWT kal. 12,7 mm. Samo podwozie zbudowane zostało z wykorzystaniem podzespołów czołgów T-72 i T-80. Szybkostrzelność Msta-S dochodzi do 8 strzałów na minutę, zaś donośność określa się na 29-36 km. Jednostkę napędową pojazdu stanowi silnik W-84A o mocy 840 KM, pozwalający na rozpędzenie ważącej 42 tony samobieżnej armatohaubicy do 60 km/h.

W przypadku wersji 2S19M1 zastosowano ulepszony silnik W-84AMS, zintegrowano system kierowania ogniem ASUNO oraz dodano system nawigacyjny GLONASS. Wersja 2S19M2/2S33 Msta-SM-2 otrzymała m.in. nową armatohaubicę 2A79 152 mm z dłuższą lufą - L60 (co zwiększyło donośność do ponad 40 km) oraz zwiększono szybkostrzelność do 10 wystrzałów na minutę.

2S23 Nona-SWK to radziecki/rosyjski samobieżny armatomoździerz kal. 120 mm bazujący na 2S9 Nona-S, jednak osadzony na podwoziu transportera opancerzonego BTR-80 (w miejsce wcześniejszego gąsienicowego BTR-D). Jego donośność określa się na 7100-8800 metrów w zależności od typu używanego efektora. Dodatkowo możliwe jest użycie amunicji z napędem rakietowym, wtedy zasięg ostrzału wzrasta do 12 km. Za napęd pojazdu odpowiedzialny jest chłodzony wodą silnik wysokoprężny V8 KamAZ-7403 o mocy znamionowej 260 KM. System centralnego pompowania opon w pojeździe pomaga jeździć w różnych warunkach terenowych oraz w awaryjnych sytuacjach utraty ciśnienia w kołach. Maksymalna prędkość drogowa pojazdu to 80 km/h, natomiast maksymalny zasięg operacyjny to około 500 km. Prędkość pojazdu w wodzie wynosi do 10 km/h.

9K515 Tornado-S to zmodernizowany wariant wieloprowadnicowej wyrzutni rakiet 9K58 Smiercz. Jedna wyrzutnia może wystrzelić 12 pocisków na dystans do 120 km (według niektórych źródeł do 200 km), podczas gdy pociski starego typu miały zasięg do 70 km. Ponadto, najnowsze rakiety systemu Tornado-S są naprowadzane na cel za pomocą nawigacji satelitarnej. W rosyjskiej wersji jest to GLONASS, ale dostępne są też warianty z naprowadzaniem optycznym, co jak informują Rosjanie, umożliwia precyzyjne rażenie celów na maksymalnym dystansie nawet 200 km. Pierwotnie planowano wykorzystać w Tornado-S, podobnie jak w systemie Uragan-1M, kontenery transportowo-startowe dla pocisków 300 mm. Jednak w wieloseryjnym pojeździe pozostano przy oryginalnych prowadnicach, w zamian zwiększając celność przy pomocy cyfrowego systemu kierowania ogniem oraz nowego komputera balistycznego.

Tornado-G to modernizacja wieloprowadnicowej wyrzutni rakiet BM-21 Grad, powstała w 2014 roku. Nośnik bazowy w postaci samochodu ciężarowego Ural-375D został zmieniony na Urala-4320, co zwiększyło osiągi w zakresie mobilności. Jednak z czasem unowocześniony system został posadowiony na podwoziu KamAZ-a w układzie 6x6 oraz proponowany jest montaż na wydłużonym AMN-590951 (określanym jako Spartac). Zastosowano w tej wersji system kierowania ogniem współdziałającego z wozem dowodzenia Kapustnik-BM, z układem nawigacji satelitarnej i automatycznym system nakierowania i odpalania rakiet z wyrzutni. Dzięki temu czas do zajęcia pozycji do otwarcia skutecznego ognia ma nie przekraczać 6 minut, a obsługę można zredukować z 3 do 2 osób, choć rosyjski etat nadal wynosi trzech żołnierzy. Efektem tego ma być wysoka precyzja prowadzonego ognia, a przy użyciu nowych typów pocisków rakietowych, również zasięg miał zostać zwiększony do 37-40 km.

2A36 Hiacynt-B to sowiecka ciągniona armatohaubica kal. 152 mm o przewodzie lufy wynoszącym 49 kalibrów opracowana w latach 70. XX wieku przez Biuro Konstrukcyjne Artylerii TsNIITochMash jako następca starzejących się haubic D-20 kal. 152 mm. W zależności od użytej amunicji może ona zwalczać cele na dystansie 29-33 km, jednak zamierzano zwiększyć ten zasięg do 40 km. Można z niej strzelać także artyleryjską amunicją naprowadzaną laserowo Krasnopol. Szybkostrzelność została określona na 8 wystrzałów w ciągu minuty. Załogę ciągnionego Hiacynta stanowi 8 żołnierzy. Brały one udział m.in. libańskiej wojnie domowej, wojnie iracko-irańskiej, walkach o Górski Karabach czy w obecnie trwającej wojnie na Ukrainie. Armatohaubice 2A36 Hiacynt-B są obecnie używane przez armie takich krajów jak m.in. Ukraina, Rosja, Armenia, Azerbejdżan, Irak, Uzbekistan czy Białoruś.

MT-12 Rapira to radziecka holowana armata przeciwpancerna kal. 100 mm wdrożona na stan armii ZSRR w 1971 roku jako zmodyfikowany wariant dział T-12, który posiadał m.in. zmienioną płytę pancerną osłaniającą obsługę działa możliwy do holowania przez transporter opancerzony MT-LB. Pocisk APFSDS 3BM23/3UBM10 wystrzelony z tej armaty pozwalał na przebicie pancerza o grubości 225 mm RHA z odległości 1000 m. Efektor kumulacyjny 3BK16M/3UBK8 mógł zaś przebić 400 mm stali. Od lat 80. XX wieku z MT-12 można było strzelać lufowym przeciwpancernym pociskiem kierowanym 9K117 Kastet 3UBK10/3UBK10M, za pomocą którego można było przebić 550-600 mm RHA, zatem wartość wystarczającą do zniszczenia większości ówczesnych zachodnich czołgów od przodu. Donośność MT-12 określa się na 8200 metrów. Obecnie znajdują się na stanie armii takich krajów jak Ukraina, Rosja, Bułgaria, Kazachstan, Uzbekistan czy Mołdawia.