Co z Krylem? MON odpowiada

Interpelację poselską nr 6055 we wspomnianej sprawie złożył poseł Dominik Jaśkowiec (KO). W odpowiedzi udzielonej przez Sekretarza Stanu Pawła Bejdę czytamy: mając na uwadze doświadczenia płynące z wojny w Ukrainie w resorcie obrony narodowej zdecydowano w pierwszej kolejności o budowaniu zdolności do rażenia w oparciu o 155 mm samobieżne haubice KRAB oraz 155 mm samobieżne haubice K9/GAP FILLERA/A1/PL. Obowiązujący Plan Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych na lata 2021-2035 nie uwzględnia pozyskania 155 mm samobieżnych haubic na podwoziu kołowym „KRYL” w rzeczonym okresie, jednakże kwestia pozyskania wspomnianego sprzętu po 2035 roku jest rozważana.

Tym samym nie planuje się przez najbliższe lata pozyskania dla Wojska Polskiego kołowych armatohaubic w ramach programu Kryl, które to wspierałby ogniem pośrednim oddziały wykorzystujące kołowe transportery Rosomak (i teoretycznie jego następcę). Podobnie głosy słyszy się ze strony wojska, które skupia się na konstrukcjach gąsienicowych jak wspomniany Krab oraz K9A1/K9PL. Warto wspomnieć, że według założeń programu „Dywizjonowy moduł ogniowy samobieżnych haubic kołowych 155 mm” z 2011 roku miano pozyskać łącznie siedem DMO Kryl, liczących po 24 haubice (łącznie 168 ahs).

Kryl to polska armatohaubica o trakcji kołowej opracowana przez konsorcjum pod przewodnictwem Huty Stalowa Wola, w którym znajdował się ponadto: WITPiS, WITU, WAT, WB Electronics, Jelcz oraz AMZ Kutno w ramach programu „Dywizjonowy moduł ogniowy samobieżnych haubic kołowych 155 mm”. Miał on być realizowany we współpracy z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju. Kryl powstał z wykorzystaniem części artyleryjskiej pozyskanej od izraelskiego przedsiębiorstwa Elbit Systems w postaci systemu ATMOS 2000 (lufa 155 mm L52), którą osadzono na podwoziu zaprojektowanego od podstaw nośnika w postaci Jelcza 663.32. Można za jej pomocą razić cele na dystansie 5-40+ km w zależności od wykorzystanej amunicji (w przypadku pewnych jej rodzajów zasięg zwiększa się do 50-60+ km).

Zapas amunicji wynosił 18 naboi wraz z kompletem 108 modułowych ładunków miotających. Za napęd Kryla odpowiadał silnik wysokoprężny MTU 6R 106 TD21 z turbodoładowaniem o mocy 326 KM umieszczony (z racji na wymogi zamawiającego co do rozmiarów pojazdu) przed przedziałem załogi. Sprzężono z nim przekładnię mechaniczną ZF o 10 przełożeniach (9+1). Przy masie własnej wynoszącej do 21 000 kg (samo podwozie miało jeszcze zapas 1-2 ton) wóz mógł zostać rozpędzony do 90 km/h. Załoga znajdowała się w opancerzonej kabinie o ochronie zgodnej z poziomem 1 normy STANAG 4569. Wyprodukowano tylko jeden egzemplarz prototypowy.