Rosyjski przemysł proponuje modernizację BMP-3

Ów pomysł ma być podyktowany niską skutecznością ppk używanych w BMP-3. Z Ukrainy dochodzi naprawdę niewiele doniesień o wykorzystaniu w boju pocisków kierowanych wystrzeliwanych z armatowyrzutni 2A70 kalibru 100 mm.

Propozycja rosyjskiego przemysłu zakłada umieszczenie na stropie wieży pojazdu dodatkowego modułu zawierającego dwie podwójne wyrzutnie ppk wraz z niezbędnym wyposażeniem obserwacyjno-celowniczym. Co ciekawe, koncepcja powstała w ośrodku badawczo-rozwojowym w Omsku, a nie w zakładach Kurganmaszzawod, gdzie produkowane są BMP-3.

Można przypuszczać, że ppk proponowanym w modernizacji będzie 9M133 Kornet-E, który jest stosowany w starszych BMP-2 podnoszonych do standardu BMP-2M Biereżok. Takie rozwiązanie wyraźnie zwiększyłoby siłę ognia BMP-3, umożliwiając przebicie grubego pancerza wielu nowoczesnych czołgów podstawowych (ponad 1000 mm stali pancernej względem dotychczasowych 550-750 mm) oraz wydłużając zasięg rażenia (5,5 km względem 4 km). Jednak taka zmiana ograniczyłaby zapas amunicji do uzbrojenia głównego. Wszystko przez większą średnicę nowego ppk (152 mm) względem dotychczasowych środków bojowych (100 mm).

Sam pomysł zmiany ppk w BMP-3 wydaje się uzasadniony. Taka modyfikacja umożliwiłaby rozwiązanie jednego z wielu problemów, które trapią ten pojazd, odkąd został wdrożony do służby. Jednak propozycja rodzi wiele pytań. Czy nie lepszym i prostszym wyjściem byłoby podążenie ścieżką modernizacji BMP-2 i ulokowanie wyrzutni na bokach wieży? Zmniejszyłoby to ryzyko uszkodzenia dodatkowego modułu podczas przemieszczania się w terenie miejskim lub leśnym. Oczywiście to dopiero koncepcja, która może ulec daleko idącym zmianom, chociaż już teraz stanowi pewne źródło informacji.

BMP-3 to gąsienicowy bojowy wóz piechoty, który miał całkowicie zastąpić starsze BMP-1 i BMP-2. Pojazd wprowadzono na uzbrojenie armii radzieckiej w 1990 r., lecz upadek ZSRR sprawił, że nie wszedł do służby w tak dużych liczbach jak poprzednicy. Uzbrojenie główne stanowi gwintowana armatowyrzutnia 2A70 kal. 100 mm. W karuzeli automatu ładowania znajdują się 22 naboje, zaś łączny zapas amunicji wynosi 40 sztuk. Z armaty można prowadzić ogień zarówno klasycznymi pociskami odłamkowo-burzącymi (ZUOF-17/19), jak i przeciwpancernymi pociskami kierowanymi rodziny 9M117 Bastion, 9M117M Kan i 9M117M1 Arkan. Te drugie są zdolne do perforacji ekwiwalentu 550-750 mm jednorodnej stali pancernej osłoniętej pancerzem reaktywnym. Umożliwia to eliminację starszego typu czołgów podstawowych w przypadku trafienia w przednią część wozu.

Szybkostrzelność praktyczna przy strzelaniu amunicją konwencjonalną wynosi 10 strzałów na minutę. Armatowyrzutnia 2A70 jest sprzężona z armatą automatyczną 2A72 kal. 30 mm i uniwersalnym karabinem maszynowym PKT kal. 7,62 mm. Kolejne dwa kaemy umieszczono z przodu kadłuba. Załogę stanowią trzy osoby, zaś desant wynosi do siedmiu żołnierzy. Są chronieni przez pancerz o grubości do 35 mm (przód kadłuba). Jednostkę napędową stanowi silnik UTD-29M o mocy 500 KM, który umożliwia na rozpędzenie ważącego 18,7 tony pojazdu do 72 km/h na lądzie oraz do 10 km/h podczas pokonywania przeszkód wodnych metodą pływania.